Skip to main content

Thesis Teaching Blues

Grabe.
Hindi ko maintindihan kung ano ang una kong babasahin at itatama sa mga thesis proposal na hawak ko ngayon. Kung marami lang sana akong oras para ayusin ang lahat ng ito. Hindi ko maintindihan kung bakit ang mga estudyante ngayon, kahit nasa huling taon na sa kolehiyo ay hirap pa rin sa pagsusulat. Ang iba nga, subject-verb agreement lang, hindi pa alam.
Nakakalungkot isipin na karamihan ng mga estudyanteng nagsusulat ng thesis ay magaling lang sa pagkopya. Tapos, kahit tinuro na sa kanila ang tamang paraan ng pagsulat halimbawa ng in-text citation, wala pa rin. Marami pa ring hindi sumusunod sa pinag-aralan nila. Sayang ang effort ng nagtuturo, kung puro ganoon ang mga estudyante. Ang akala ko, tagaturo lang ako ng Research Methodology. Hindi pala. Marami akong dapat gampanan -- bilang adviser, editor, motivator, liason between students and panelist (sorry, ang hirap ng Filipino language). Gusto ko naman silang tulungan lahat dahil siyempre, gusto ko ring makapagtapos na silang lahat. Bilang magulang, alam ko ang nararamdaman ng mga magulang nila na malamang ay naka-set na ang isip na may anak silang magtatapos sa Marso 2008. Sino naman ako para kontrahin ang bagay na pinakahihintay ng mga magulang?
Ang problema, hindi lahat ng estudyante ay may kusa -- kusa sa paghahanap ng sariling materyales para sa topic nila, kusa sa paglapit sa akin kung may gusto silang linawin, kusa sa pagtatama ng grammar nila. Paano ba dapat tulungan ang mga ganyang estudyante?
Sa totoo lang, tuwing magtuturo ako ng Thesis Writing, ang daming compromises, considerations , pakiusap at extension na nangyayari. Para tuloy hindi ko na kilala ang sarili ko -- nawawala ang pagiging propesyunal. Kung dati ay very strict ako sa deadline, ngayon, kahit gusto ko, hindi ko sila mapilit na magsumite sa oras dahil ang daming excuses. Tapos, kahit gusto kong bigyan ng FAILED mark ang naisumiteng papel, ang hirap. Hindi lang sampung beses pinag-iisipan. Bumagsak man ang iba, binibigyan ko sila ng chance para makapag-revise at umayos ang grades. Kapag naman sobrang baba ng grades ng panelist, ina-adjust ko na rin ang grading system. Noon ngang 2006, may isang grupo na nanganib na bumagsak. Hindi ko matanggap na ang buong grupo nila ay hindi magtatapos. Lahat na yata ng pakiusap ginawa nila. Sa huli, kinausap ko ang mga magulang nila upang ipaliwanag ang posibilidad na hindi sila magtatapos. Pero siyempre, nakiusap din -- walang pinagkaiba sa mga anak nila. Ano pa bang dapat kong gawin kundi bigyan ng chance ang grupo? Okey lang naman iyon kung alam kong ikabubuti ng lahat ang nangyari. Walang problema sa akin kung iyon ay ikasisiya ng lahat.
Sana lang, hindi ganito ang sistema. Sana sa una pa lang, alam na ng mga estudyante ang tungkulin nila at alam dapat nila ang hangganan ng pakikiusap at pakikipagkompromiso. Sa totoo lang, nakakahiya ding magtapos nang alam mong "nakiusap" ka lang at hindi mo talaga deserve ang pagmamartsa mo sa entablado.
Uulitin ko ang unang salita na sinabi ko sa blog na ito: GRABE.

Comments

Popular posts from this blog

Levels Earned, Lessons Learned in SHAIYA

The holy week was not really holy for me. This was time of the year when I played hard. Really played hard, as in trying to make the toon level every time I logged in . And to help my toon level up, even my husband and my daughter would play with her. This year, my toon is DanieGanda. Danie, for the record, is my daughter's nick name. But I thought of adding the word "Ganda," which is a tagalog term for Beauty. DanieGanda is a human priest in the normal mode. As the rule in Shaiya, a player won't be able to create a character in the hard mode [here, toons are stronger] without first reaching level 40 in the normal mode, which is a level lower than HM. When DanieGanda started, she was power leveled by king-kruller, whom DanieGanda met while my daughter was playing the toon. King_kruller was als o Danie's first friend in Shaiya. At the moment, he's already level 58, UM. The experience was good for Danie was able to meet players from different walks o

Management Lessons from GUNG HO

'I must recognize that man achieves the highest degree of efficiency when he plays. If someone says he works out of loyalty to the company, he is a damned liar.' ----Soichiro Honda Founder-millionaire Honda Motor Co., Ltd. When a company fails, who should take the blame? When the workers complain, who should do some reflections, the management or the workers themselves? Hunt Stevenson, in the movie GUNG HO (means to WORK TOGETHER) , needed to do some reflections before it was too late. His failure to do some actions would result in closure of Assan Motors, thereby leaving hundreds of American laborers unemployed. According to Robert Heller, the author of the article EFFECTIVE MANAGEMENT: TAKING RESPONSIBILITY, "How the boss behaves has a profound effect on how other managers perform - and thus on the performance of the entire outfit. That's a self-evident truth, acknowledged by most people. But few bosses acknowledge the corollary: that inferior performance is partl

An Open Letter to my Daughter as She Goes Off to College

Dear Stef, I know you’re excited to go to college, meet new friends, and embrace a more fast-paced life in Manila. I’m also excited for you! I know that the physical distance between us will only make you become stronger and more prepared to face the real world once you’ve finished college. I want you to be fully equipped and well-prepared when that time comes. I’m confident you won’t have problems being on your own. As you know, I’ve been there – was then studying in Manila, away from my parent, since I was in high school, kaya pagdating ng college sa Baguio, halos end of semester na lang ako umuuwi. At least ngayon, meron nang FB, Twitter, Skype and ‘unli text and call’, so keeping in touch is no longer an issue. Pero siyempre, iba pa rin kapag we don’t see you every day para kumustahin ang araw mo. . . Well, malapit lang naman ang Manila from Angeles, and madali ka lang puntahan, or madali ka lang makauwi, but it’s still very different from what I’ve been used to. Ngayon, without y